[FIC EXO] KRISLAY - SF(?)
“ละ..เลือกเขาจริงๆหรอ คริส? ” ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยถามออกมาอย่างแผ่วเบา ดวงตาสวยเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อออกมาที่ละน้อย แม้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้ทำ
“คริส” ชื่อของ
“คนรัก” ที่”
จาง อี้ชิง ” คนนี้รักและเชื่อใจมาตลอด จากนี้ไปมันอาจจะกลายเป็นแค่
“คนเคยรัก” และ “ความหลอกลวง”
“....” ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆจากชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่เบื้องหน้า แน่นอน! เขารู้สึกผิดและทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ อีกคนคือคนที่เขารัก แต่อีกคนกลับเป็นคนที่เขาไม่เคยลืม จะให้เขาเลือกได้อย่างไร?
“คริส ตอบสิ ฮึก..ตอบเราสิคริส? ฮึก..พะ..เพียง..เพียงแค่ตอบ” ร่างบางเขย่าเค้นหาคำตอบจากแฟนหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าเงียบไม่ยอมตอบ น้ำใสๆรินทะลักออกมาจากดวงตาเกินที่จะกลั้นอยู่ สับสน หวั่นไหว หวาดกลัว ทำไมกัน? ทำไม? ถามซ้ำๆกับใจตัวเองอยู่เป็นร้อยๆครั้งว่า
ทำไม?
“พอเถอะ อี้ชิง..คือ..เราขอโทษ”
ขอโทษ เพียงคำๆเดียวก็ไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว จาง อี้ชิง ไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้ความหมายของมัน
จบ..
จบแล้วสินะ...เรามาได้ไกลแค่นี้สินะ.. จาง อี้ชิง คนนี้ไม่เคยมีใครรักจริงๆ
ไร้ค่า...
“ขอบคุณนะ ค..คริส ระ..รักกันนานๆ ฮึก..อย่าทะเลาะกันละ ระ..เราฝากบอก..โมนิก้าด้วย ว่าเธอหน่ะโชคดีที่สุดที่นายเลือกเธอ ฮะ..ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ^^ ” น้ำตามันไม่เคยหยุดไหล คำขอบคุณที่พูดออกไปและรอยยิ้มที่ฝืนความรู้สึกนั้น มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำให้เขารู้ตัวเองว่า จาง อี้ชิง คนนี้ มันน่าสมเพช !
น่าสมเพชจริงๆ
เราคงทำได้เพียงแค่ ก้าวถอยหลังออกมา แน่นอนว่า.. รักมากแค่ไหน คนมันจะไป ยื้อเอาไว้ก็มีแต่จะเจ็บ เจ็บซ้ำๆ ย้ำๆ อยู่อย่างนั้นถ้าไม่มีใครเดินออกไป เรื่องราวที่แท้จริง..มีเพียงนางเอก กับ พระเอก เท่านั้น! ตัวอิจฉาที่หน้าสมเพชแบบ จาง อี้ชิง มันก็เป็นได้แค่ตัวอิจฉาที่หน้าสมเพชอยู่วันยังค่ำ...
แต่..ขอได้ไหม? ให้คนที่หน้าสมเพช ได้มีโอกาสเจอกับ ”รัก” จริงๆ สักครั้งจะได้ไหม?
.
แต่ก็อีกนั่นแหละ...ผู้ชาย มันเกิดมาคู่กับ ผู้หญิง เสมอหนิ
จะผิดไหม?
ถ้าอี้ชิงจะเชื่อว่า ผู้หญิงที่สวย คือผู้หญฺงที่โชคดีที่สุด.. และผู้หญิงแบบนั้นคู่ควรกับคริส...
.
.
.
แต่.. จะอยู่รออยู่ตรงนี้นะ..ถ้านายผิดหวังจากเขา..
.
.
.
.
.
>> เมือง ฉางชา...ประเทศจีน <<
อากาศยามเช้านี้ช่างสดชื่นที่สุด สดชื่นยิ่งกว่าสิ่งใด สายลมเบาๆพัดผมสีน้ำตาลยาวสลวยของหญิงสาวร่างบางตัวเล็ก ผิวขาว ปากแดง เธอเหมาะที่จะเป็นผู้หญิง.. แต่เธอไม่เหมาะที่จะใช้ชีวิตอยู่เพียงคนเดียว...
Rrrrrrr Rrrrrrr
“ใคร โทรมาแต่เช้าเนี่ย?” เพิ่งลุกขึ้นมารับแสงแดดยามเช้าได้ไม่นาน อารมณ์สุนทรีย์ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์จนน่าหงุดหงิด
“ฮัลโหล ค่ะ เลอาพูดค่ะ” เสียงรับโทรศัพท์ที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ตอบกลับปลายสายไป
“อิหอยยย!!!!! ฉันคิดถึงแกโว้ยยยยยยยย” เห๊อะ ! แน่เลย ไม่ผิดแน่ ทักทายกันด้วยสัตว์น้ำน่ารักแบบนี้มีเพียงคนเดียว
“พยอน แบคฮยอน” เพื่อนตุ๊ดแสนรัก
“แหม อิหมา จะตะโกนหาพระแม่มารีหรอย่ะ? ”
“คิคิ ก็กูคิดถึงมึงนี่นา”
“อืม กูก็คิดถึงมึง”
“เหงามากมั้ยมึง มาอยู่กับกูมั้ย? ”
“ไม่อ่ะ กูยอมเหงาดีกว่าถ้าให้ไปอยู่กับมึง” เหอะๆ ไม่ต้องคิดสงสารหรือคิดว่าเราใจร้ายกับเพื่อนเลยนะ แต่อินี่มันน่ารำคาญจริงๆ = =’
“อิเหี้ยยย ปากดีนักนะ ไม่แปลกหรอกที่ หอยมึงเหงา ฮ่าๆๆ” อ้าว ! อินี่ วอนซะละ
“พอๆ แล้วมึงโทรมามีอะไร หรือแค่จะโทรมาป่วนสมองกู?”
“เอ้อ ! กูเกือบลืม กูจะมาถามว่ามึงได้จดหมายเชิญ งานเลี้ยงรุ่น แล้วใช่มั้ย?” จดหมาย? งานเลี้ยงรุ่น? ร่างบางครุ่นคิดและเดินไปค้นหาจดหมายที่ส่งมาเมื่ออาทิตย์ก่อนในลิ้นชัก เกือบลืมไปเลยว่าเคยมีมัน..
“เอ้อ กูได้แล้วๆ ซองสีชมพูติ๋มๆนี่ใช่ป่ะ?”
“เออ นั่นแหละ แล้วมึงจะมาป้ะ?”
“อืมมม.. ไม่รู้ดิ ช่วงนี้งานยุ่งๆ” อันที่จริง งานหน่ะเคลียร์หมดแล้ว แต่แบบ...คนมันสวย ต้องเล่นตัวหน่อย คิกคิก><
“ยุ่งเตี่ยมึงดิ มาเลยๆจะบินมาเองหรือให้กูบินไปรับจ้ะนังหนู?”
“กูไม่มีปีกอ่ะแต่..โอ้โห ไม่เจอกันหลายเดือนที่มึงมีปีกบินได้แล้วหรอ? ” กร๊ากกกก มุขอะไรของกู? = =
“อิสาสสส เออๆเอาเหอะ ยังไงก็ติดต่อมาอีกทีละ อย่าลืมนะงานมีอาทิตย์หน้านะมึง”
“แน่ใจหรอจะให้กูไป?” คำถามที่ดูลังเล ต่างแฝงความกลุ้มใจทั้งคนฟังและคนพูดไม่แพ้กัน
“อืม..มาเถอะ กูให้มึงมาหาเพื่อนไม่ใช่มาหามัน เออ แค่นี้แหละ อิหูบานแม่งบ่นละ บายยยอิหอยรักมึง”
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดด...
อ้าว ! อินี่ กูยังไม่ได้อำลาเลย - -
“เฮ้ออออ!” ลมหายใจอุ่นๆพ่นออกมาจากรูจมูกเล็กๆ ทั้งเครียด ทั้งสับสน กังวล และ
กลัว..
“ไปเหอะ แค่นี้เอง เลอา แกสวยและใจแข็งอยู่แล้ว เย้!~ ” พูดปลอบประโลมใจดวงน้อยๆของตัวเองเพื่อเพิ่มกำลังใจให้กับความรู้สึกที่เคยสั่นคลอน วันนี้มันคงเข้มแข็งพอ ที่กล้าก้าวเดินไปสู่โลกใบใหม่อีกครั้ง...
.
.
.
ผ่านมา 5 ปี แล้วนะ...
>> สนามบิน อินชอน...เกาหลี <<
“ฮัลโหลแบคเราถึงแล้ว อยู่ตรงไหน?” มาถึงสนามบินนี่ก็เกือบชั่วโมงได้แล้ว เดินลากกระเป๋าไปทั่วสนามบินแล้วก็ยังหาเพื่อนตุ๊ดไม่เจอ.. แม่งไหนว่าจะมารับกู นอนกกผัวอยู่แน่ๆ
“โหลๆ อยู่ตรงนี้ๆ เห็นแล้วเดินมานี่เร็วๆ นี่เห็นอิหูบานมั้ย ตัวสูงๆเนี่ย” ฮ่ าๆๆ สาบานว่าเรียกผัวตัวเอง มุ้งมิ้งที่สุด .. หูบาน = =
เห้ออออ... ในที่สุดก็เจอสักที .. ไม่ทันที่จะได้พักหายใจหลังจากที่เดินลากกระเป๋ามาเป็นชั่วโมง ก็โดนร่างหมายักษ์กระโจนเข้ากอดอย่างแนบแน่น..
“อะ..เอิ่ม หายใจไม่ออก” =…=
“อิหอยยย.คิดถึงมึง..นี่.เรียกผัวกูว่าพี่ปาร์คนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบา ยื่นข้อเสนอแลกเปลี่ยนตามที่ตกลงกันไว้ก่อนที่จะมาถึงที่นี่...
ตามที่ตกลงไว้ ให้รู้เพียง
แค่สองคน..
“ฮ่ะๆ เอ่อยอล นี่ น้องเลอา น้องสาวอี้ชิงมันหน่ะ ละนี่..ปาร์ค ชานยอล แฟนพี่จ้ะ ฮ่าๆๆ” ตอแหลจริงๆ ผัวก็ผัวมาฟงมาแฟน เห้อะ
“ค่ะ..สวัสดีค่ะพี่ปาร์ค พี่ดูดีกว่าที่พี่อี้ชิงพูดไว้เยอะเลย ^^”
“อ่อ..คะ..ครับ สวัสดีครับ” น่าขำที่ชานยอลพูดติดๆขัดๆและทำตัวไม่ค่อยถูก อิแบคมองตาขวาง คงรู้ว่าผัวหวั่นไหวผู้หญิง มันนี่รีบลากผัวไปที่รถทันที ฮ่าๆๆ
“ไปเถอะเดี๋ยว ไปงานไม่ทันกว่าจะแต่งตัวอีก” อิตุ๊ดหึงผัวจ้าาาาา
กลายเป็นว่า ชานยอลขับรถ แบคนั่งหน้า และคนสวยนั่งหลังเริ่ดๆเชิ่ดๆ บรรยากาศนอกตัวรถ มีแต่ตึกสูงรอบไปหมด ... นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ห่างจากที่นี่ไป พัฒนาจนจำไม่ได้เลยเชียว..
เมื่อบรรยากาศภายในตัวรถเงียบ ย่อมมีคนพยายามจะหาอะไรพูดคุย..
“เอ้อ แล้วทำไม อี้ชิงไม่มาละทำไมให้น้องมา?” = .= ผัวหูกางของอิตุ๊ด เอ่ยถามออกมาอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา
“อะ..เอ่อ คือ..” และแน่นอน อิแบคคงไม่ได้เตรียมตอบคำถามนี้แน่ๆเลย เห้อออ
“พี่อี๊ ติดงานค่ะ มาไม่ได้ เลยให้หนูมาแทนค่ะ ^^” แถๆไป แต่ทำไงถึงจะแถไปได้ตลอดรอดฝั่งนี่สิ T^T
“โถ่ น่าเสียดาย งานนี้ไอ้คริส อุตส่าห์มาด้วย นึกว่าจะได้เจอกัน” ….
“ยอล ! ขับรถไป ขับดีๆ อย่าพูดมาก” แบคสะดุ้งนิดหน่อย และตะคอกใส่ เมื่อชานยอลพูดถึงเรื่องคริส มันเป็นเรื่องของ
คริส กับ จาง อี้ชิง ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเลอา..เลยสักนิด
“คริส ? คริสไหนหรอคะ ?”
“อ้าว นี่เลอาไม่รู้จักคริสหรอกหรอ? นี่อี้ชิงไม่เล่าให้ฟังหรอว่าเป็นแ..”
“อิหูบาน !! ขับรถไป มองทางนู้น !”
“จ้ะ จ้ะ..”
คริส?
คริส..ชื่อนี้มัน.....
เมื่อเดินทางถึงคอนโด หรืออาจเรียกว่าเรือนหอ ของแบคฮยอนกับชานยอล ทุกคนก็จัดการแต่งหน้า แต่งตัวเตรียมไปงาน ชุดเดรสเกาะอกสีชมพูหวานถูกจัดแต่งอยู่บนเรือนร่างบอบบาง ผิวขาวน่าสัมผัส ใบหน้าที่ถูกเติมแต่งเครื่องสำอางเพียงอ่อนๆ ก็ดูสะดุดตา ริมฝีปากบางอมชมพูยิ่งดูน่าดึงดูด ผมสีน้ำตาลสลวยเป็นลอนยาวถึงกลางหลัง ช่างงดงาม น่ารัก น่าถนุถนอม...
“ยอลเสร็จแล้วก็ลงไปรอที่รถ! ” ดูเหมือนว่าชานยอลจะทำให้แบคฮยอนหงุดหงิดอีกครั้งกับสายตากรุ่มกริ่มที่มองมายังเรือนร่างชุดชมพู
“มึงก็เหมือนกัน แรดนะ อ่อยผัวกู” อินี่ หึงผัวสุดๆ จ้าาาาาาา
“นี่กูเพื่อนมึงนะ อิแบค ฮ่าๆๆ”
“เพื่อนนี่แหละตัวดี ชอบคาบไปแดก เหมือนมึงไง!” อุ้ย..ชะนีจุกค่ะ T^T
“มึงอยากเป็นตุ๊ดน่ารักหรือน่าเละ หื้ม?” ชะนีจะไม่ยอมค่ะ!
“ฮ่าๆๆ ไปเถอะเดี๋ยวไม่ทัน” แหม่ สงสัยกลัว ตุ๊ดกลัวชะนี กร๊ากกก~
“แล้วก็..กูไม่ได้กลัวมึงนะ กูแค่เสียดายชุดกับเครื่องสำอางมึง ไม่อยากตบ ฮ่าๆ” นี่อ่านใจออกหรอเนี่ย? !
“อินี่ ! ”
มหาวิทยาลัย ฮาดาฮันจา ออฟ โซล..
เป็นเวลาหลายปีที่ หลายๆคนไม่ได้กลับมาที่สถานศึกษาแห่งนี้.. อาจจะเพราะหน้าที่การงานที่วุ่นวาย หรืออาจจะห่างไกลจากโซล ทำให้น้อยคนนักที่จะได้กลับมาเยี่ยมเยียนที่นี่
นับเป็นสิ่งที่ดี ที่มีการจัดงานเลี้ยงรุ่น คืนสู้เหย้า พาพวกเราทั้งสายชั้นและทุกคณะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง หลายคนดูดีจนแปลกหูแปลกตา อาจจะจำไม่ได้ และแน่นอน
ไม่มีใครรู้จักเลอา...
“เฮ่นโล่ววว อีบยอนนน” เสียงเพื่อนๆทั้งสาวแท้สาวเทียม ของคณะบริหารฯ ส่งเสียงทักทายแบคฮยอนไม่ขาดสายตั้งแต่เริ่มเดินเข้ามาในงาน ส่วนชานยอลก็แยกตัวออกไปที่คณะวิศวะ ตั้งแต่มาถึง และแน่นอนสายตาหลายต่อหลายคู่จับจ้องมาที่ เลอา ทั้งหญิงและชาย อาจจะเป็นเพราะไม่เคยเห็น และไม่รู้จัก เลยสงสัยกันไปเป็นแถบๆ แต่แล้วก็มี ตุ๊ดยักษ์นางนึงเอ่ยถามขึ้นมา...
“อีบยอน แกพาใครมาด้วยเนี่ย?” ดีนะ ที่ไม่เรียกเราว่า ชะนี - -
“อ๋อ มึงจำอี้ชิงได้ป่ะ?” เห้ยยย อี้ชิงพ่อมึงดิแบค กูชื่อ เลอา - -
“คะ..คื”
“ว๊ายยยยย นี่อีอี๊ มึงเป็นะชะนีไปแล้วหรอ?” เอา เอาเข้าไป - -
“เห้ยยย ไม่ใช่ๆ นี่น้องอี้ชิงมัน ชื่อ เลอา น้องมันมาแทนอี๊หน่ะ มันติดงาน” เออ น่าจะพูดงี้ตั้งแต่แรก- - กูเกือบได้เป็นอี้ชิงคราบชะนีแล้วมั้ยหล่ะ
“อ๋อ จำได้ล่ะ แหมมมม สวยจริง แต่แม่งหน้าเหมือนอี้ชิงชะมัด”
“อ้าวอินี่ พี่น้องกันจะให้หน้าเหมือนมึงหรอ? - - ”
“ฮ่าๆๆ ปากกกกดี เอออิด๊อกกกก นี่มึงจำลู่หาน นิเทศฯได้ป่ะ?”
“เออ อิหน้ากวางป่าอ่ะหน่ะ ทำไมอ่อ” แบคฮยอนตอบกลับไปแบบส่งๆเพราะกำลังตั้งใจเลือกไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ในขณะที่เลอา กำลังหาขนมกินอยู่ใกล้ๆ
“คือกูได้ข่าวว่า..มันคบกับไอ้คริสอู๋จู๋แปดนิ้วหว่ะ อิดอกก กรี๊ดดด”
เคร้งง!~
เสียงจานคุ้กกี้ร่วงลงพื้นเสียงดัง แบคฮยอนกระตุกนิดหน่อยแล้วก็รีบหันกลับมาดูเลอา
“มือไม้อ่อนเชียวหนู... ไปๆ ไปนั่งกันตรงนู้นก่อนป่ะ อีบยอนพาน้องไป” เลอา มองตาแบคฮยอนเหมือนต้องการจะถามว่า มันเป็นเรื่องจริงหรอ? แบคฮยอนเองก็เอาแต่ส่ายหน้า เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้
ในขณะที่สถานการณ์กำลังสับสน กระวนกระวาย บุคคลที่ไม่ได้รับเชิญก็เดินเข้ามาขวางหน้าซะก่อน
“ไง! เจ๊จุน หวัดดี ^^ไม่เจอกันนาน นมใหญ่ขึ้นป่ะเนี่ย?” หนุ่มน้อยหน้าหวาน ร่างเล็ก ดวงตาราวกับกวาง เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
“ลู่หาน”
“แหมมม อิกวางป่าพูดถูกใจ มาๆเอานมเจ๊ไปดูด ฮ่าๆ ... อ้าวนั่น อีบยอนซี่ ผัวมึงมา” ยังไม่ทันที่แบคฮยอนและเลอา จะเดินไปถึงที่นั่งก็ถูกคนอีกกลุ่มขวางไว้ ชานยอลและ...
“คริส !” แบคฮยอนพูดออกมาเบาๆ แอบรู้สึกนิดๆว่ามันกำลังขนลุก
“อ้าวเมีย อยู่นี่เอง หาตั้งนาน..แล้วนี่จะพากันไปไหนหนิ” ชานยอลเดินกอดคอมากับคริสเอ่ยถามแบคฮยอนออกมาเมื่อเห็นว่ากำลังจูงมือเลอา ออกไปไหนสักที่ ... ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อแบคฮยอนไม่ตอบ แต่สิ่งที่แย่ไปกว่านั้น ดูเหมือนคริสกำลังเดินใกล้เข้ามาทางนี้...
“จะเป็นลมหรอเห็นหน้าซีดๆ ” คริส เดินเข้ามาจับไหล่เลอาแล้ว หันหน้าไปทางแบคฮยอนเป็นเชิงถาม
“ปะ...เปล่าค่ะ” ร่างบางดันแบคฮยอนออก และตอบร่างสูง ทั้งทียังก้มหน้าเพราะยังไม่กล้าที่จะสู้หน้า ผู้ชายที่ชื่อคริส คนนี้.. ...คริส
คนรักเก่าของจาง อี้ชิง .ใช่มั้ย?
“เออ ไหนๆก็เจอกันละ นี่ไอ้คริส ที่พี่พูดถึง ละนี่คริส เลอา น้องสาวอี้ชิงมัน ” ชานยอลผู้ไม่รู้เรื่องว่าสถานการณ์ตอนนี้กำลังคุกกรุ่น จัดแจงแนะนำร่างบางให้คริสได้รู้จัก..ทันทีที่คริสได้ยินคำว่า
อี้ชิง ดูเหมือนคริสจะชะงักไปชั่วครู่ แถมยังแอบจ้องหน้าเลอาอยู่เงียบๆ
“สะ..สวัสดีค่ะ เลอาค่ะ น้องสาวพี่อี้ชิง เอ่อ..พี่คริสหล่อกว่าที่พี่อี้ชิงเคยบอกไว้มากกกเลย ^^” เพื่อไม่ให้บรรยากาศดูน่าแปลกจนเกินไป เลอาจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายกล้าใจดีสู้เสือ ต้องเข้มแข็งให้ได้อย่างที่พูดกับตัวเองไว้ตั้งแต่ตัดสินใจจะมางานนี้...
“น้องสาว?” คริสเลิกคิ้วถามเหมือนสงสัย ในความสัมพันธ์ของเลอากับอี้ชิง
“ค่ะ น้องสาว”
“น้องสวยจัง น่ารักมากๆเลยอ้ะ ตัวห๊อมหอม” จู่ๆ ลู่หานก็กระโดดมาเกาะไหล่ เอียงคอถามและสำรวจร่างกายเลอา ไปทั่ว
“ลู่หาน พอได้แล้วน้องยิ่งไม่ค่อยดีอยู่” เมื่อเห็นว่าท่าทางของลู่หานเยอะเกินไปและเหมือนเลอาไม่ค่อยชอบ คริสจึงเอ่ยปากห้าม
“ก็น้องน่ารักนี่ น่าฟัดชะมัด ไม่เหมือนคริสหรอก หน้าดุ แบร่ :p” ท่าทีที่แสดงความน่ารักเหมือนคู่รักแบบนั้น แสดงว่าเรื่องที่เจ๊ตุ๊ดจุนนี่พูดมันเป็นความจริง
คริสคบกับลู่หาน...
คบกับคนอื่นแบบหน้าเรียบๆ...ไม่เหลือแล้วสินะ คำว่า รัก..ต่อ คนรักที่ชื่ออี้ชิง
“เออ แบค แล้วทำไมอี้ชิงไม่มาหล่ะ? ” เป็นอีกครั้งที่แบคฮยอนถูกถามคำถามนี้ แต่ครั้งนี้ แบคฮยอนไม่สมควรต้องตอบแล้ว..
“คือ..อี้ชิงมัน...”
“พี่คริสอยากเจอพี่อี้ชิงหรอ?” เลอา แทรกแบคฮยอนพูดออกมา มาถึงตอนนี้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรื่องนี้มันก็ต้องมีคนรู้เข้าสักวัน...
“ก็ไม่เชิงหรอก แค่...เพื่อนๆคิดถึงหนะ” เป็นคำตอบที่ดูไม่ค่อยใส่ใจแต่สำหรับคริสแล้วมันเป็นคำตอบที่อยากรู้มากที่สุด เขายอมรับว่า “
คิดถึง” จาง อี้ชิง เขายอมรับว่าเขาเป็นฝ่ายผิดที่ทิ้งอี้ชิงไปวันนั้น ยอมรับ..ที่เลือกคนอื่นแทนอี้ชิง เห็นรักครั้งเก่าที่จบไปแล้วดีกว่าสัมพันธ์รักกับอี้ชิงที่สร้างกันมาเกือบ 4 ปี
จากเรื่องครั้งนั้นมาก็ 5 ปีแล้ว 5 ปีที่เขาไม่มี จาง อี้ชิง อยู่ในชีวิต 5 ปีที่เขาเลือกคนผิด หลังจากรู้เรื่องราวที่แท้จริงทั้งหมด ว่าโมนิก้า ต้องการเขาเพียงแค่เรื่องทางธุรกิจ หรือเพียงแค่เอาไว้อวดใครต่อใครแค่นั้น หลังจากที่อะไรๆคลี่คลาย คริส ผู้ชายคนนี้ กลับรู้สึกเหงา และโหยหาสิ่งที่เคยมี แต่เขาไม่มีสิทธิอะไรเลย ไม่มีอะไรที่จะทำให้ อี้ชิง ให้อภัยเขา...
.
..อันที่จริง คริสเอง ก็รอ จาง อี้ชิง กลับมาหาเขา...
ในขณะที่คริสกำลังคิดถึงเรื่องเก่าๆ กับความรู้สึกผิดๆ แต่แล้วคำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากของสาวร่างบางทำให้เขาตกใจจนแทบลืมหายใจ
“ไม่มีพี่อี้ชิงแล้วค่ะ..^^” สาวน้อยพูดพร้อมกับอมยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นมันเป็นรอยยิ้มที่ฝืนความรู้สึก คริสเองก็ดูออก ใครๆก็ดูออก..
“ก็ อี้ชิง งานยุ่งหน่ะคริส มาไม่ได้เลยให้น้องมาแทน” แบคฮยอนเป็นคนตอบคำถามแทรกขึ้นมาเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น แต่ความสงสัยก็ยังไม่คลี่คลาย จนกระทั่ง...
“พี่อี้ชิง เสียไปเมื่อสองปีที่แล้ค่ะ เลยมาไม่ได้ หนูมาแทนเพราะ พี่อี้ชิงขอไว้ ^^”
“ห๊าาาาา!!” เป็นเสียงของชานยอลที่ดูตกใจมากที่สุด ทุกคนรอบๆ อึ้งและพูดไม่ออกกับคำตอบของเลอา
คริส เหมือนเป็นคนเอ๋อไปชั่วขณะ...แต่เขาเองก็ยังรู้สึกสงสัยอะไรบางอย่างอยู่...
“คริสๆ อี้ชิงใครหรอ คริส? ใช่แฟนเก่าคริสคนนั้นรึเปล่าอ้ะ?” เสียงหวานๆของลู่หานเจื้อยแจ้วถามออกมา ทุกสายตาจ้องมองไปที่ลู่หานเหมือนต้องการสื่อว่าถามไม่รู้เวล่ำเวลา แต่มีเพียงสายตาของคริส ที่มองเลอาอย่างสงสัย..
“ อะแฮ่ม! โหลเทสๆ 1 2 3 .. สวัสดีครับ ผม คิม จงอิน ประธานรุ่น 88 เอาหล่ะครับ และตอนนี้ คืนสู่เหย้าในค่ำคืนนี้ ก็ได้ล่วงเลยมาถึงช่วงเชื่อมสัมพันธ์ของงานแล้วครับ แท่นแท๊นนน “ลีลาศคืนรุ่น” ทุกคนคงจะยังจำได้ เพราะฉะนั้น คืนนี้..ขอให้ทุกคนสนุกกับงาน ไปกันจนจบนะครับ ฮิ้ววววววว ….ใครมีคู่เลือกคู่ครอง ไปโชว์ลีลากันเลยนะครับ ออนฟลอร์ !~ “
เมื่อสิ้นเสียง ของประธานรุ่น ทุกคนก็เริ่มแยกย้ายไปรวมกันที่ฟลอร์เต้นรำ
“แบคๆ ไปเต้นรำกันที่รักจ๋าาาาาา” ชานยอลที่ดูเหมือนจะตกใจมากที่สุดเรื่องอี้ชิง กลับกลายเป็นว่าดูรื่นเริงและสนุกที่สุด อาจเพราะกำลังเมากับรสของไวน์ในงานที่ดื่มไปก่อนหน้านี้
“ดะ..เดี๋ยวยอล ไปแล้วน้องจะอยู่กับใครเล่า?” ชานยอลหน้าบึ้งเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธจากแฟนสุดรัก
“ไปเถอะพี่แบค เลอาอยู่แถวๆนี้แหละ เดี๋ยวพี่ปาร์คงอนเอาน่าาา” ชานยอลยิ้มกว้างถึงหู เมื่อได้ยินเสียงสวรรค์ - - หลายอารมณ์จริงๆพ่อคุณ
“อยู่ได้แน่นะ?” แบคฮยอนย้ำถามอีกรอบ
“ไปเถอะแบค เดี๋ยวกูดูน้องเอง” เป็นคริสเองที่จู่ๆก็อาสาจะอยู่กับเลอา
“คริส ไปเต้นคู่กับเสี่ยวลู่หน่อยนะ ><” ลู่หานพูดอ้อนคริสให้ไปเต้นรำด้วย มันก็ไม่แปลกหนิคนเป็นแฟนกัน... แต่คริสดูเหมือนแสดงท่าทีจะปฏิสธ
“ลู่อย่า งี่เง่า ไปเลยไอ้เซฮุนอยู่นู้น อย่าแรดให้มาก”
“โหวววว คริสพูดงี้ ลู่ฟ้องเซฮุนแน่ เช้อะ! ” เซฮุน ใครอีกวะ? - - แต่แล้วลู่หานก็เดินสะบัดก้นหายไปท่ามกลางผู้คน
ในขณะที่ทุกคนกำลังโชว์ ท่วงท่าและลีลาบนฟลอร์ ทั้งสวยและไม่สวย (?)เลอาก็เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างๆฟลอร์เต้นรำรอแบคฮยอนกับชานยอล แต่ในขณะเดียวกัน คริสเองก็เดินตามเลอามานั่งด้วย...
“อยากเต้นรำมั้ย?” คริสเอ่ยชวนออกมาเป็นเชิงถาม
“อะ..เอ่อ หนูเต้นไม่เป็นค่ะ แหะๆ” ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป...อันที่จริงเลอาไม่ควรอยู่กับคริสสองต่อสองเลยนะ บางทีอาจจะอันตรายมากเกินไป
อันตรายต่อหัวใจ...
“เถอะน่า พี่จัดการเอง ไปเร็ว” จู่ๆ คริสก็จับข้อมือเลอาให้ลุกขึ้นเดินตามไปเต้น
ท่าทางที่ถูกจัดวางตามหลักการเต้นลีลาศ คริสเป็นคนจัดการทุกท่วงท่า ทุกลีลา แต่เลอาเองยังรู้สึกเก้ๆกังๆ ทำตัวไม่ถูก
“โอเค.. ปล่อยตัวสบายๆ มองหน้าพี่ไม่ต้องก้มมองเท้าเข้าใจนะ ”
“มองหน้าพี่?” ใบหน้าหวานออกสีแดงระเรื่อเมื่อ ถูกสั่งให้มองหน้า อะไรกัน! จะบ้าหรอ แค่นี้ก็ใกล้กันมากพอแล้วนะ ยังจะต้องมองหน้าอีก -/////- ชะนีเลอาควรจะเอาหัวใจที่ใกล้จะหลุดจากอกออกมาไปไว้ตรงไหน ... ยังไม่ทันได้ตั้งตัว คริสก็เริ่มคุมเกมส์ทุกอย่างทุกฝีเก้าไว้ อาจมีบ้างที่เกือบล้ม แต่ก็ยังมีคริสคอยผยุงไว้...
ไม่แปลกใจเลย ที่ จาง อี้ชิงไม่เคย โกรธคริส...
ร่างบางที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับการเต้นรำแบบใหม่ที่เขาไม่เคยได้ทำ กล้าพูดได้เลยว่าตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาแค่อยาก รู้ว่าคริส คิดยังไงกับเขา คิดยังไงกับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวแฟนเก่าของตัวเอง เขากำลังหลงรักคริส..
.
..อีกครั้ง..
“เลอา”
“คะ?” หลุดออกจากพวังค์เมื่อเสียงเรียกจากร่างสูงดังขึ้น เสียงที่ออกมาจากริมฝีปากที่ห่างจากใบหน้าเพียงไม่กี่เซน..
“พี่ไม่เคยรู้เลยนะว่าอี้ชิงมีน้องสาวหน่ะ” เริ่มคิดหาคำแก้ตัว ดูเหมือนคริสจะยังไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไหร่เลย
“หรอค่ะ..คงเป็นเพราะ พี่อี้ชิงไม่ค่อยชอบหนูมั้ง” ตอบไปแบบส่งๆ เพราะคิดว่าคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
“แต่ อี้ชิงไม่มีน้องสาวจริงๆนะ ” สายตาที่คริสมองมาแบบจับผิดทำให้คนตัวเล็กทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่ยิ้มตอบกลับไป.. ..แต่แล้วจู่ๆ คริสก็โน้มหน้าลงมาที่ซอกคอ ของเขา!! O_o
“พะ..พี่คริส ! O_O” เลอาตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่คริสกำลังทำ
“ฮ่าๆ โทษทีๆ ” คริสเงยหน้าขึ้น ออกจะขำๆกับการกระทำของตัวเอง แถมหน้าขึ้นสีแดงจัดนั่นอีกมันน่าแกล้งชะมัด
...ทำไมกัน...ความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยมีกับจาง อี้ชิง มันย้อนกลับมาในสมองนะคริส..
“ทำไม ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดิมอยู่หล่ะ?” คำถามเพียงแผ่วเบาอาจทำให้ไม่ได้ยิน..
“อะไรนะคะ? พี่ว่าอะไรนะ” เสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะมันดังทำให้เลอาได้ยินสิ่งที่คริสพูดไม่ค่อยชัด
“อ๋อ คือพี่ถามว่า.. พี่พาไปเที่ยวโซลตอนกลางคืนเอามั้ยหล่ะ?”
“เอ่อ.. หนูต้องถามพี่แบคก่อนอ่ะค่ะ” เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นเพราะเป็นจังหวะคิวบารัมบา ทำให้เลอาต้องเขย่งตัวขึ้นไปตอบคำถามคนตัวสูงใกล้ๆ
“แบคเดี๋ยวพี่เคลียร์เอง ไปเถอะ” คริสไม่รอคำตอบจากร่างบางแม้แต่น้อย เขาหยุดเต้นแล้วฝ่าฝูงคนออกจากฟลอร์ จูงมือพาเลอาออกมา
“พี่คริส พี่คริส เดี๋ยวก่อน พี่แบคจะไม่โกรธหรอ? ” อันที่จริงควรจะย้ำกับตัวเองอีกครั้งนะว่าเขาไม่ควรอยู่กับคริสแค่สองคนแบบนี้ จิตใจเขาแข็งแรงขึ้นมามาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่หวั่นไหว
“เป็นเด็กอย่าคิดมากน่า ไปเร็วๆ” คริสเดินตรงไปที่รถคันหรู คอยพูดตัดความกังวลให้คนตัวเล็ก
“ขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวพาซิ่ง” ร่างบางยืนครุ่นคิดอยู่สักพักว่าควรจะทำยังไงต่อไป.. เขาจะตัดสินใจผิดพลาดรึเปล่า หัวใจตัวเอง หัวใจที่ใช้รักคนคนนึงแล้วอาจเอากลับมาไม่ได้ อีกครั้ง...
“ค่ะ”…
ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ ที่เลอานั่งอนู่บนรถคันหรูของคริส ซึ่งปลายทางคือที่ไหนสักแห่งเหมือนคริสอยากให้เลอาได้ไปเห็นมากๆ
“ถึงแล้ววว สาวน้อยยย ~” เสียงเรียกทีเล่นทีจริงทำให้เลอาชะงักไปนิดหน่อยเพราะเขาไม่เคยมีใครใส่ใจหรือคิดจะพูดอะไรแบบนี้ด้วยมานานมากแล้ว
แต่ที่นี่มัน....
“ทำไมถึงพามาที่นี่หรอคะ?” .ใช่ เขาเคยมา เขาจำได้...
“อ่อ ที่นี่หน่ะเป็นที่ที่พี่เจอกับ อี้ชิง ^^” ใบหน้าของร่างสูงดูมีความสุขเมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เคยเกิดขึ้นที่นี่
และแน่นอนเขารู้...
“อ่าห้ะ” เลอาเดินมายืนพิงที่หน้ากระโปรงรถ คริสเองกำลังมองแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลผ่านไปเรื่อยๆ ดวงดาวที่เห็นชัดเจน สายลมเย็นๆยามค่ำคืนพัดผ่านอาจทำให้ร่างบางหนาวได้
“หิวมั้ย?”
“ไม่เท่าไหร่ค่ะ ^^ พี่คริสหิวหรอ?”
“เปล่า มานี่ม่ะ” คริสจูงมือเลอาให้เดินตามไปตรงตรอกเล็กๆใกล้ๆ
มือข้างนี้ สัมผัสอบอุ่นแบบนี้...มันยังคงอยู่
พอเดินเข้ามาได้สักพัก ก็เจอร้านนมสดเล็กๆเปิดอยู่ เป็นคุณลุงแก่ๆ กำลังชงนมร้อนๆให้ลูกค้าอยู่
“ลุงครับ ขอนมสดร้อนสองที่ น้ำตาลเอ่อ...” คริสที่กำลังจะสั่งออเดอร์ก็หันกลับมาถามคนตัวเล็ก
“ใส่น้ำตาลมั้ย?” อันที่จริงคริสถามเพียงแค่อยากลองใจเลอาเพียงเท่านั้น
“เอ่อ.. ไม่ต้องใส่ก็ได้คะ” ..หึๆ..
“งั้นเอา..ใส่น้ำตาลหนึ่งไม่น้ำตาลหนึ่งนะครับ”คริสหันไปสั่งกับคุณลุงอีกที
5 นาทีโดยประมาณ นมสดร้อนก็ถูกส่งมอบให้ทั้งคู่ คริสยื่นเงินจ่ายค่านมสดให้กับลุงเจ้าของร้าน
“หนูสองคนนี่คบกันนานจริงๆนะ ฮ่าๆ อ่ะนี่เงินทอน ขอบใจมากหลานๆ” เมื่อคริสได้ยินก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ คุณลุงแซวเขากับเลอาคงจะนึกว่าเป็นอี้ชิง..
แต่ที่จริงไม่ใช่..
จากที่ชายแก่ร้านนมสด ทักเรื่องคบกัน เลอาก็ไม่พูดอะไร เอาแต่หน้าแดง แล้วเงียบ ทั้งคู่เดินถือแก้วนมสดกลับมาที่รถอีกครั้ง..
Kris Part..
เป็นอีกครั้งของวันที่ผมรู้สึกขำคนตัวเล็กตรงหน้า เธอดูอึดอัดที่ต้องดื่มนมสดทั้งที่ไม่มีน้ำตาล อันที่จริง..ปกติแล้ว จาง อี้ชิง จะดื่มนมสดแบบใส่น้ำตาลนะ แต่เลอากลับไม่ยอมใส่ ฮ่าๆ พี่น้องคู่นี้ช่างแตกต่างกันจริงๆ
ผมเริ่มจะเข้าใจเธอมากขึ้นแล้วแหละ... เธอทำให้ผมนึกถึง อี้ชิง..
“เอาของพี่ไป” ผมแย่งนมสดแก้วจืดออกมาแล้วเอานมสดหวานให้เลอาแทน ผมรู้ว่าเธอเลี่ยนๆนะเพราะมันจืดเกิน เพียงแต่เธอไม่ยอมบอกก็แค่นั้น ไม่แปลกใจเลยที่เป็นพี่น้องกัน ปากแข็ง แก่นแก้ว ดื้อ
..แต่ผมว่ามันก็น่ารักดีนะ..ทั้งพี่ทั้งน้องเลย..
“ตอนนี้พี่คริสทำงานอะไรอยู่หรอ?” นี่เป็นคำถามที่อยากรู้ชีวิตการเป็นอยู่ของผมรึเปล่า หรือผมคิดไปเองที่เธอถามผม
“อ๋อ วิศวะหน่ะ ช่วยบริษัทของพ่ออยู่” เลอาพยักหน้ารับคำตอบ .. ตอนนี้รู้สึกว่าความง่วงและความหนาวของอากาศตอนกลางคืน เริ่มคลืบคลานเข้ามาในตัวสาวน้อยแล้ว เนื่องจากใส่เพียงชุดเดรสเกาะอก คงทำให้เริ่มรู้สึกหนาวๆ ก็ได้แต่เอามือลูบแขนคลายความเหน็บหนาว
“อายุเท่าไหร่หน่ะเรา? แล้วตอนนี้ เรียน หรือว่าทำงาน? ” ร่างสูงถามอีกครั้ง และกำลังคิดว่าถึงเวลาที่ควรพาสาวน้อยกลับได้แล้ว..
“อะ..เอ่อ 23 ค่ะ ก็ทำงานอยู่กับคุณแม่หน่ะค่ะ^^”
“หืม? ทำงานอะไรหรอ”
“ก็...เลอาเปิดร้านเบเกอรี่หน่ะค่ะ เป็นร้านที่พี่อี้ช...
“
Rrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr
“อ่า แป๊บนะ … ฮัลโหลครับ? ” ประโยคที่ยังพูดไม่จบของร่างบางถูกขัดจากเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาเขาเพียงแค่จะบอกว่า อันที่จริงแล้ว มันเป็นร้านขนมที่เขาดูแลต่อจาก จาง อี้ชิง
ร่างของคริสเดินห่างออกไปคุยโทรศัพท์จากตัวรถไม่ไกลมาก..แต่หน้าตาดูเหมือนกำลังอ้อนวอนขออะไรสักอย่างจากปลายสาย เมื่อเห็นว่าเลอาจ้องมองอยู่ คริสก็เลยเดินเขามาหา..
“อ่ะ แบคหน่ะ มันจะคุยด้วย” คริสยื่นโทรศัพท์ให้เลอาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ก็ไม่รู้สาเหตุของการเปลี่ยนใบหน้าจากที่เมื่อกี้เพิ่งจะหน้าบึ้งเหมือแม่ไม่ยอมซื้อขนมให้ แต่ตอนนี้กลับยิ้มร่าจนน่าหมั่นใส้..
“ฮัลโหลค่ะ พี่แบค..” ตอนนี้ต้องกลายเป็นร่างบางแทนที่จะต้องออกห่างจากคริสเพื่อคุยโทรศัพท์ แต่คริสดูเหมือนว่าจะขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ..
“นี่แก.. แหมเก่งจริงนะไหนบอกว่า กลัวบ้างหล่ะ ไม่อยากเจอหน้าบ้างละ ไปด้วยกันแค่แป๊บเดียวนี่จะไปนอนค้างห้องเขาละไงย่ะ? ถีบหัวส่งกูววว”
“นอนค้าง? อะ..อะไรเนี่ยพี่แบค?” เพราะร่างสูงที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้เลอาไม่สามารถใช้สรรพนามที่สนิทสนมกันมากได้ แต่แบคฮยอนนี่พูดถึงเรื่องอะไร? นอนค้างอะไรกัน
“อย่ามาทำไร้เดียงสา หน่อยเลยย ว่าแต่โอเคแล้วใช่มั้ยหล่ะ? ถ้ามันดีขึ้นก็ดีกูดีใจด้วย แล้วก็..บอกคริสไปแล้วหรอ?” มันพูดเองเออเองอะไรของมัน - -? แต่หน้าตากูตอนนี้คงตลกมาก เพราะแม่ง คริสเอาแต่จ้องหน้าไม่วางตา ...กูเขินเป็นนะเนี่ย -////-
“เดี๋ยวๆ ยังไม่ได้บอกอะไรทั้งนั้น แต่แกพูดเรื่....”
“เอาเหอะ บอกไม่บอก..เดี๋ยวก็กลับมาได้กันอีก ..เออ งั้นแค่นี้แหละ แกจะไปนอนคอนโดคริสใช่มั้ยหล่ะ คืนนี้กูจะได้ไปต่อกับผัวข้างนอกสักหน่อย โอเคๆ แล้วเจอกัน รักมึง ”
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ดดดด อ้าว! อินี่เอาอีกแล้ว ตัดสายใส่กูอีกแล้วว แล้วส้นตีนไรให้กูไปนอนค้างคอนโดคริส? อ๋อ หรือว่า...
“พี่คริส ?” ให้เดาเลยว่าเรื่องปั่นป่วนทั้งหมดคงมากจากคริส เพราะรอยยิ้มที่กระชากใจหมานั่นมันบ่งบอก...ทำได้เพียง ส่งเบ้าหน้าสวยแบบงงๆ ไปให้คริส
“ก็แบค มันจะไปข้างนอกกับชานยอลไง พี่กลัวเราอยู่คนเดียวอีกอย่างมันอันตราย คืนนี้แบคมันก็เลยให้หนูหน่ะมานอนค้างที่ คอนโดพี่ ก็...ตามนั้นแหละ กลับกันเถอะหนาวแล้ว ” พูดจบคริสก็เดินกลับขึ้นรถไปหน้าตาเฉย อ้าว? แล้วนี่กูต้องไปนอนกับ?
“ตะ...แต่ หนู”
“ป่ะเร็ว พี่ง่วงแล้ว”
ไม่ไกลเท่าไหร่ รถหรูก็เคลื่อนเข้ามาถึงคอนโดสูงสง่า ใจกลางเมือง คืออันที่จริงอยากจะเล่นตัวหน่อยนะ แต่แบบ ไหนๆอิแบคก็ทิ้งแล้ว ชะนีก็เหงาสิค่ะ T^T ปฏิเสธไม่ได้
“แต่ พี่คริส หนูมาค้างกับพี่มันดูไม่ดีสักเท่าไหร่นะคะ” ไง สวยมั้ยหล่ะ รักนวลสงวนตัว ถ้ารักผัวไม่ต้องสงวนแล้วหล่ะค่ะ แต่พอดี คริสไม่ใช่ผัวววว ทำไม่ได้ คริสเป็นของอี้ชิง ไม่ใช่ของเลอา..
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่นอนข้างนอกเอง หนูก็นอนเตียงพี่หน่ะแหละ”
ขึ้นลิฟต์มาถึงหน้าห้องได้สักพักประตูก็ถูกเปิด ภายในห้องทุกอย่างดูหรูหราแบบเรียบง่าย(?)
ดูสะอาดสะอ้าน ไม่เหมือนห้องของผู้ชาย เฟอร์นิเจอร์โทนสีน้ำตาลเข้มถูกจัดให้เข้ากันอย่างลงตัว.. แต่ต้องชะงักเมื่อ..
...เขาเก็บมันไว้ด้วยหรอ?..
สายตาของร่างบางเหมือนจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ข้างแจกันดอกไม้ ที่ไม่มีดอกไม้... กรอบรูป.. รูปที่มี คริสและ จาง อี้ชิง.. รูปนี้เป็นรูปเดียวกันกับรูปที่บ้าน..รูปที่อี้ชิงเคยถ่ายไว้ คงเป็นตอน ครบรอบ 3 ปี อี้ชิงเก็บมันไว้ เพียงแต่ไม่คิดว่า คริสเองก็เก็บมันไว้เช่นกัน..
“พี่อี๊ก็มีรูปนี้ ! ” เลอาตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า..
หัวใจที่เคยสร้างกำแพงหนา เพื่อกีดกันตัวเองออก ตอนนี้มันกลับเริ่มพังลงที่ละน้อย.. สมองคิดเพียงว่า...ผู้ชายคนนี้... ยังปลอดภัยไหมสำหรับเขา?
“อ่าห้ะ มันดูดีใช่มั้ยละ บางครั้งพี่อยากให้มันเป็นแบบนี้อีกครั้งนะ^^” คำพูดของคริสเหมือนต้องการสื่ออะไรออกมาบางอย่าง..บางอย่างที่เขากำลังกลัว
“เป็นได้สิค่ะ ^^” แน่นอน เลอามีบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกกับคริส ..บางอย่าที่เขาโกหกคริสตั้งแต่ที่เจอกัน
“พี่คิดถึงนะ...บางที”
คิดถึง ? จาง อี้ชิง หน่ะหรอ?
“อย่าคิดถึงเลยค่ะ เศร้าเอาเปล่าๆ พี่อี้ชิงหน่ะ อ่อนแอจะตายไปเขาไม่เหมาะกับพี่คริสหรอก” เมื่อได้ยินประโยคนั้น ร่างสูงชะงักกับคำพูดไปเล็กน้อย คำพูดที่ดูเหมือนไม่ชอบอี้ชิง แล้วตกลงเลอากับอี้ชิง รักกันจริงๆอย่างที่พูดหรือเปล่านะ? ทำไมคนตัวเล็กชอบทำเหมือนไม่อยากให้อี้ชิง เข้ามายุ่งวุ่นวายกับตัวเอง หรือสองพี่น้องนี่อาจจะไม่ค่อยชอบกันจริงๆ?
“มีอะไรกันรึเปล่า เลอากับอี้ชิงหน่ะ?” คริสเริ่มข้องใจกับคำพูดของเลอา
“พี่อยากรู้จริงๆหน่ะหรอ?” ร่างบางไม่ตอบคำถามแต่ย้อนถามกลับไปในสิ่งที่คริสอยากรู้ คริสเองก็ไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
“หนูหน่ะเกลียดพี่อี้ชิง” เลอาพูดออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่คริสเองก็ไม่มั่นใจว่าคำพูดนั้นมันเป็นจริงหรือเปล่า
“พี่อี้ชิง อ่อนแอ ขี้ร้องไห้ ขี้ฟ้อง ไม่มีคนรัก ชอบแย่งของคนอื่น ละก็ขี้อิจฉาด้วยหนูถึงไม่ชอบ” เลอาบรรยายสิ่งต่างๆที่เขาไม่ชอบในตัวอี้ชิง
“แต่เขาเป็นพี่หนูนะ!” ว่าเสียงดุใสร่างบาง เพราะคริสเริ่มไปพอใจกับสิ่งที่เลอากำลังกล่าวว่าอี้ชิง
“อืมมมม....ฮ่าๆๆๆๆ พี่คริสเชื่อหนูด้วยหรอ แหมเครียดเชียว คิกคิก” สาวน้อยหัวเราะคิกคักใส่ชายหนุ่มที่นั่งขมวดคิ้วเครียดอยู่ ก็มันเป็นเรื่องโกหก แต่คริสกลับจริงจังไปซะงั้น
“แล้วนี่ตกลง?” คริสขมวดคิ้วเอียงคอถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง นี่เขาโดนหลอกเป็นครั้งที่สองหรอเนี่ย
“รักกันดีค่ะ แกล้งเล่นแค่นี้เองแหม่ๆๆ ” เขย่งเท้าขึ้นไปหยิกแก้มร่างสูงด้วยความหมั่นเขี้ยว สัมผัสได้ว่าเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เขาทั้งสองเริ่มสนิทกันมากขึ้น...
...มากเกินไปแล้วใช่มั้ย เลอา...
“ยัยตัวแสบบบบบ”
“ไม่เอาๆ หนูง่วงแล้ว งื้ออออ” คริสกำลังจะทำโทษเด็กตัวแสบ แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อสาวน้อยมีท่าทีง่วงนอน เขาจึงไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก
“ห้องพี่อยู่นู้น..ห้องน้ำอยู่ข้างใน ผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันสำรอง อยู่ในชั้นใต้อ่างล้างมือ ” คริสพูดไปพลางดันหลังร่างบางให้เดินไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยในห้อง
“ค่ะ” สาวน้อยตอบเสียงสั้นๆ เดินขยี้ตาไปฟังไปอย่างว่าง่าย เพราะตอนนี้เขาง่วงมากๆแล้ว เพราะตั้งแต่ลงจากเครื่องก็ยังไม่ได้พักผ่อนเป็นจริงเป็นจังเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
กว่า 20 นาทีแล้วที่เลอาเข้าไปอาบน้ำในห้องของผม .. เข้าใจนะว่าผู้หญิงหน่ะอาบน้ำนาน แต่เลอาไม่ฉุกคิดอะไรเกี่ยวกับเสื้อผ้าเธอบ้างเลยหรอ? ผมเองก็เพิ่งนึกได้ ว่าเธอไม่มีชุดเปลี่ยน..
“ค่ะ~”พอเสียงน้ำจากฝักบัวเงียบไป เธอก็ตอบกลับมา..
“เลอา..เราไม่มีชุดเปลี่ยนจะเอายังไง ใส่ชุดพี่ก่อนมั้ย?” เพราะมั่นใจว่าอาจจะมีเสื้อยืดสำรองที่ผมเอาไว้ใช้เวลาไปค้างคืนที่อื่นอยู่บ้าง
แกร๊กก...
“ใส่ชุดพี่คริสก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย” ผมแค่ถามเธอนะไม่ได้เรียกให้เธอออกมาจากห้องน้ำ = =*
เธอออกมาทั้งผ้าขนหนู ที่พันตัวอยู่ ...ยังดีนะที่มีผ้าขนหนูอีกผืนคลุมไหล่ไว้ มิเช่นนั้น...แต่ไม่หรอกครับ ผมจะไม่คิดอะไรกับเธอแน่นอน !! ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเธอเป็นน้องสาวของแฟนเก่าผม ผมจะไม่คิดอะไรกับเธอเด็ดขาด ! อี้ชิงคงผิดหวังกับผมมากแน่ๆ ว่าแต่..ทำไม เธอขาวจัง -....-
“พะ...พี่คริสค่ะ ?ได้ยินหนูมั้ย?” ไปแล้วครับสตงสติ ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆครับ - -
“อ่า ห้ะ! ใส่ชุดพี่ใช่มั้ย โอเคอยู่นี่หน่ะแล้วก็..”กลิ่น...มาละครับ ทำไมวะครีมอาบน้ำเวลาอยู่กับผมมันไม่เคยหอม ฟิคทุกเรื่องเล้ยยย ทำไมเวลามันไปอยู่บนตัวเคะหรือนางเอกเนี่ยมันต้องหอมขึ้นมาทุกที ทำมายยยยยย!!~ ผมจะต้องไม่หวั่นไหวแล้วหล่ะครับเพราะตอนนี้ดูเหมือนว่า ผมจะดูเป็นตัวตลกสำหรับเธอไม่น้อยเลย สรุปนี่ผมโดนเธอแกล้งอีกครั้ง..
”คงไม่มีอะไรแล้วนะ มีปัญหาอะไรก็เรียกพี่ล่ะ ไฟอยู่บนหัวนอน งั้น..คืนนี้ฝันดีล่ะกัน ”
“แต่..พี่คริสค่ะ แล้วชุดชั้นใน..”
“ห๊าาาา! ” คริสตะโกนออกมาด้วยความตกใจเขากำลังจะเดินพ้นประตูห้องแล้วแท้ๆ
“ฮ่าๆ เปล่าค่ะ ฝันดีค่ะ 55555555” หน้าพี่คริสตลกชะมัดตอนโดนแกล้ง ฮ่าๆ ผู้ชายอะไร เรื่องหลีผู้หญิงนี่เป็นว่าเล่น แค่นี้ทำเขิน กร๊ากกกกกกกกก (หัวเราะโคตรเรียบร้อยเลยค่ะ - -)
.
.
.
.
23.20
นี่ก็ดึกมากพอสมควรแล้ว..
“คริสจะนอนรึยังนะ?” ร่างเล็กบนเตียงใหญ่ พร่ำถามกับตัวเอง นับครั้งไม่ถ้วน.. ตอนนี้เขาแค่รู้สึกว่า..พอได้เข้าใกล้มากเท่ ไหร่ ใจมันยิ่งอ่อนแอไปมากเท่านั้น
.
..เขากำลังหลงรักคริส..
“ไม่ได้นะเลอา แกจะชอบเขาไม่ได้!” พูดอู้อี้ๆกับหมอนใบใหญ่ เขาเริ่มหวั่นไหวกับ ผู้ชายคนนี้อีกครั้งแล้ว ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่าของ อี้ชิง ..
เขาจะทำยังไงดี.. ควรบอกสิ่งที่โกหกไปรึเปล่านะ แต่ถ้าบอกไป..เขาอาจจะสูญเสียคริส คริสอาจจะไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไป คริสอาจเกลียดเขา .. เขาสมควรจะบอกคริสมั้ย? ว่า..
...จาง อี้ชิง..ยังไม่ตาย...
.
.
.
.
11.00
ตอนนี้ร่างบางนั่งอยู่บนรถคันหรูของคริสอีกครั้ง หลังจากที่โดนปลุกจากที่นอน เมื่อเช้ามืดเขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากลูกค้ารายใหญ่ ว่ามีงานด่วนเข้ามา จึงทำให้ต้องรีบกลับไปที่ฉางชาโดยด่วน ..
คริสเองก็จัดการทุกเรื่องและจัดการเรื่องเดินทางกลับให้ ยังดีที่คริสยังพอรู้จักกับคนในสายการบินอยู่บ้างทำให้สามารถจองตั๋วได้ทันเวลา คริสก็เป็นคนไปเอากระเป๋าจากคอนโดแบคฮยอนมาให้เมื่อคืนเพราะกลัวว่าตอนเช้าจะไม่มีชุดใส่อีก อะไรอีกหลายๆอย่างเลยที่ทำให้เลอารู้สึกเสียดายที่มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยไป..และสำคัญที่สุด เขาเสียดายคริส... คำถามเก่าๆซ้ำๆก็กลับมาวนเวียนในสมองอีกครั้ง..เมื่อใกล้จะจากกัน..
..เขาควรจะบอกความจริงกับคริสดีมั้ย?..
“พี่คริสค่ะ..คือ..”
“โอเค ..ครับ แล้วผมจะเข้าไปเคลียร์ให้ทีหลังนะครับ ขอบคุณครับ” ลืมไปเลยว่า..คริสคุยโทรศัพท์เรื่องงานกับปลายสายมาได้สักพักแล้ว
“หื้ม? มีอะไรคะ” คริสตอบกลับร่างบ้างด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดกับเมื่อกี้พร้อมกับถอด บลูทูธไร้สายออกจากหู
“คือ..ขอบคุณนะคะที่ช่วยดูแล ^^” เพราะสิ่งที่สับสนทำให้ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป
..สับสนไปหมดเลย..
“อ่า ยินดีครับ แต่ว่า...”
“เลอา ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมพี่อี้ชิงถึงรักพี่คริสมาก ^^” นี่คงเป็นคำพูดที่จริงใจที่สุดที่เลอาพูดกับคริส ตลอดช่วงเวลาที่มาเกาหลี แม้จะเป็นเพียงแค่คืนเดียวแต่ มันก็ทำให้เขารู้อะไรหลายๆอย่าง ชีวิตความเป็นอยู่ของคริสเป็นยังไง ทำงานอะไร ความสุข หรือมีครอบครัวบ้างมั้ย? อะไรหลายๆอย่างที่ได้พบได้เจอได้เห็นได้สัมผัส ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ใจดวงน้อยๆดวงนี้รู้ว่า... คริส ยังรออี้ชิงกลับมา...
“ฮ่าๆๆ คงไม่หรอกคะ”
“จริงๆนะ พี่อี้ชิง หน่ะ รักที่มากเลยนะ..หนูโกหกเฉยๆที่บอกว่าพี่อี้ชิงไม่เคยเล่าเรื่องพี่ให้หนูฟัง.. อันที่จริง พี่อี้ชิงเล่าให้ฟังหมดทุกอย่างเลยแล้วพี่อี้ชิงก็รอพี่กลับไป.. เขายังรอพี่เสมอนะค่ะ”
..ไม่ผิดใช่ไหม ที่หัวใจมันเรียกร้องหาเขาอีกครั้ง...
“งั้นหรอคะ..” …
.
.
.
.
“โอ้ยยย พี่คริสมันหนักนะ >< ”
“ฮ่ะๆฮ่าๆ มานี่ม่ะ ไปๆเปิดประตูบ้าน”
“’งื้ออออออ พี่คริสสส ><”
“ฮ่ะๆฮ่าๆ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว”
แกร๊ก..แอ๊ดดด~
“ว๊าาา ถึงสักที เหนื่อยจัง เห้ออออ~”
“เหนื่อยหรอค่ะ? นี่แหนะยัยตัวแสบ พี่แบกอยู่คนเดียวมาทำเป็นพูดว่าเหนื่อย”
“’โอ้ยยย หนูเจ็บนะพี่คริส ไปเลยไปกลับไปเลย ชิ่วๆ”
“หืม..ใจร้ายกับพี่จังนะ”
จะเรียกว่าเอาแต่ใจตัวเองหรือโหยหาความสุขแบบเก่าๆก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ...เพียงแต่จะไม่ปล่อยให้หัวใจตัวเองต้องทนเจ็บและโดดเดี่ยวแบบนี้อีกต่อไปแล้วก็เท่านั้น...
ไม่ต้องถามว่าทำไม คริสถึงมาอยู่ที่บ้านของเลอาได้...ก่อนหน้านี้ที่สนามบิน จู่ๆคริสก็บอกว่า แบคฮยอนวานให้ช่วยมาส่งเลอา ไอ้คำว่าวานให้มาส่งก็นึกว่าส่งแค่ที่สนามบินแต่นี่ต้องมาส่งถึงบ้าน ทั้งๆที่จองตั๋วไว้แล้วแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมบอกกันเลยสักนิด...แถมยังมาขู่ว่าถ้าเขาไม่ได้ไป ก็จะไม่ให้เลอากลับ งานก็จะไม่ได้ทำ แล้วแบคฮยอนต้องโกรธแน่ๆที่เลอางี่เง่า(เหตุผลฟังไม่ขึ้นนะค่ะ 555555)..ทำให้สาวน้อยไม่มีทางเลือกเพราะมันคงไม่มีอะไร ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำไป
เขาจะได้มีเวลาอยู่กับคริสมากขึ้น...
“ทำบ้านใหม่หรอ? แปลกตาไปเยอะเชียว” เมื่อ วางสำภาระอันหนักหน่วงลงแล้ว คริสก็เดินสำรวจรอบๆบ้านหลังเล็ก มันแตกต่างไปมากจากเมื่อ 5 ปีที่แล้วที่เขาเคยมาบ้านหลังนี้ .. กับอี้ชิง
“ก็นิดหน่อยค่ะ.. พอดี สไตล์พี่อี้ชิงกับหนูไม่เหมือนกันหน่ะ ก็เลยปรับเปลี่ยนนิดหน่อย อีกอย่าง...” เสียงตอบกลับของร่างบางที่กำลังจัดแจงหาเครื่องดื่มในครัวเล็กๆเสร็จกำลังเดินออกมาหาคนตัวสูง แต่เขายังพูดไม่ทันจบ..ก็ไม่พบคนตัวสูงที่ห้องรับแขกแล้ว.. หายไปไหนกันนะ?
“พี่คริส...พี่คริสค่ะ อยู่ไหนนนน?” หรือว่า.. ขึ้นไปชั้นสองรึเปล่านะ?
“ค่ะ? พี่อยู่นี่” เสียงตะโกนกลับออกมา จากชั้นสอง ทำให้เลอา ต้องรีบวิ่งขึ้นไป ก่อนที่จะ...
“พี่คริส ! ” ร่างบางตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่คริสกำลังทำอยู่..
“ห้องนี้ ห้องอี้ชิง?” คนตัวสูง อาจจะยังจำได้..ใช่ ห้องนี้คือห้องของจาง อี้ชิง ซึ่งมันถูกปิดตายมาหลายปีแล้ว..
“เอ่อ..ค่ะ ห้องเก่าพี่อี๊หน่ะ แต่..มันเป็นห้องเก็บของไปแล้ว มานี่มาๆ.. นี่ห้องเลอา ทางนี้” สาวน้อยพยายามจะดึงร่างสูงให้มายังห้องของตน อันที่จริงคือต้องการให้คริสอยู่ไกลจากห้องนั้นมากที่สุด..
“พี่ขอเข้าห้องนี้หน่อยสิ” คริสพูด และรั้งแขนคนตัวเล็กกลับมาและชี้ไปที่หน้าประตูห้องอี้ชิง..
“อะ..เอ่อ”
“พี่เข้าไม่ได้หรอ?” คริสพยายามเค้นคำตอบจากร่างบางว่าทำไมถึงไม่อยากให้เขาเข้า
“ปะ..เปล่า พี่คริสคือ..เลอาทำกุญแจห้องนี้หายอ่ะ . ._.” กุญแจห้องหาย?
.”ว้าาาา แย่จัง งั้นไปห้องเลอาก็ได้ ไปๆ ” คริสที่ดูเหมือนจะจริงจัง ดันหลังเลอาให้เดินนำไปที่ห้องของสาวน้อย ในขณะที่เลอาเอง กำลังเหงื่อผุดเพราะสถานการณ์ที่คับขัน..
ค่ำคืนนี้คงจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี... อาหารเย็นที่นั่งกินคนเดียวมานาน ไหนจะห้องครัว ห้องนั่งเล่น ที่แทบจะไม่ได้ทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่น เพราะบ้านหลังนี้มีเพียงเลอาคนเดียว..
คริส เลือกที่จะนอนโซฟาที่ห้องรับแขกด้านล่าง อันที่จริงในห้องของเลอาเองก็มีโซฟา แต่คริสกลับไม่ยอมนอน โดยอ้างว่ามันคงดูไม่ดีหากตอนดึกๆ เขาอาจละเมอไปข่มขืนเลอาได้ ตัวเลอาเองก็ไม่ได้ขัดใจอะไร ดีซะอีก หากมานอนด้วยกันจริงๆ คงนอนไม่หลับแน่..
.
.
.
รุ่งเช้าของอีกวัน เป็นเรื่องดีที่ในบ้านหลังน้อยๆ จะมีคนมาร่วมอาศัยด้วย อาจจะเป็นแค่ไม่กี่คืน หรืออาจจะคืนเดียว เลอาก็รู้สึกมีความสุข เช้าวันนี้ เขากะจะทำอาหารโปรดให้คริสได้ลองทานฝีมือของเขาบ้าง .. เดินลงมาจากบันไดชั้นสอง ก็ลงมาพบกับร่างสูงที่ยังหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาใหญ่
“เดี๋ยวค่อยยปลุกแล้วกัน..ไอ่ตัวโต” ชะโงกหน้าไปพูดข้างหูคนตัวสูง แต่ก็ไม่คิดที่จะปลุก เพราะอยากให้อาหารเช้าเสร็จก่อน.. เมนูวันนี้.. เขาจะทำอาหารโปรดของคริส
คุณเชื่อมั้ย? ว่าสิ่งที่ผมกำลังเจออยู่ตอนนี้ ทำให้ผมสับสนมากๆ ผมนอนไม่หลับแทบทั้งคืน เพียงเพราะเรื่องๆเดียว.. เรื่องที่เลอาโกหก ผมมาตลอด..
..แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจ..
เธออาจยังไม่อยากปลุกผม แต่ผมตื่นก่อนเธอด้วยซ้ำไป แค่ผมแกล้งเท่านั้นแหละ..บรรยากาศนอกบ้านที่ห่างไกลออกมาจากตัวเมืองไม่มาก มันดูสบายและอบอุ่น อาจเป็นเพราะหลังบ้านนั้นติดทะเลสาบด้วย ทำให้มันน่าอยู่.. ผมเดินออกมาจากห้องรับแขกเงียบๆไม่ให้เลอารู้ จนมาถึงหลังบ้าน.. เพราะมีที่ที่นึงที่ผมอยากรู้..
..สวนดอกไม้หลังบ้าน...
เมื่อวานที่ขึ้นไปชั้นสองผมแอบเห็นว่ามีสวนดอกไม้เล็กๆอยู่ ซึ่งวันนี้ผมต้องรู้ให้ได้.. น่าแปลกใจเมื่อก่อนมันไม่เคยมีสวนดอกไม้แบบนี้เลย ดอกไม้นานาชนิดถูกจัดแต่งสวยงามหลากสีสัน นี่อาจจะเป็นอีกมุมหนึ่งของเลอาที่ต่างออกไป..แต่นั่นมัน..
..‘หลุมศพ’..
บรรยากาศที่ดูหวานละมุน ถูกขัดเมื่อเห็นหลุมศพ.. ที่นี่ไม่ควรมีหลุมศพ..
ร่างสูงรีบวิ่งปรี่เข้าไปดู.. หากแต่เมื่อเห็นหลุมศพนั่นชัดๆกลับพบว่า..
‘จาง หลงฟาง’
‘จาง หลี่อิง’
ชื่อ ที่ปรากฏบนป้ายหลุมศพทั้งสองหลุม.. เขารู้..
..ชื่อของพ่อและแม่ของอี้ชิง..
รอบๆหลุมศพนั้นมีดอกไม้แห้งๆ ผ้าเช็ดหน้าเก่าๆ และของต่างๆอีกมากที่เอามาเซ่นไหว้ แต่ ..
สายตาของหนุ่มร่างสูงเหลือบไปเห็น ป้ายหลุมศพเล็กๆข้างหลัง และนั้นมัน..
‘จาง อี้ชิง’
แทบหยุดหายใจ เมื่อสิ่งที่เจออยู่ตรงหน้า..มันทำให้เขารู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมา
จริงหรอ?
ตายไปแล้วจริงๆหรอ?
คำถามมากมายตอนนี้เริ่มรุมเร้าเข้ามาในสมอง
.. เขาทำอะไรลงไป..
ร่างสูงพยายาม อ่านป้ายหลุมศพอีกครั้ง.. ก็พบว่ามันคือชื่อ ของจาง อี้ชิง จริงๆ แต่กลับมีข้อความหนึ่งปรากฏอยู่ด้วย..
‘จาง อี้ชิง..ไม่เคยมีตัวตน’
เห็นดังนั้น คริสก็ฉุกคิดได้ ว่าบางทีป้ายหลุมศพอีกสองหลุมอาจจะมีอะไรเขียนไว้บ้าง..
‘
จาง หลงฟาง’ ‘อี๊ขอโทษนะป๊า.. ที่เข้มแข็งไม่พอ..อี๊รักป๊านะ’
‘
จาง หลี่อิง’ ‘ในเมื่ออี๊เป็นลูกผู้ชายแบบที่ม๊าต้องการไม่ได้..อี๊จะขอเป็นลูกผู้หญิงที่เข้มแข็งแบบม๊าบ้างจะได้รึเปล่า?’
ยิ่งกว่าหยุดหายใจก็คือ หัวใจแทบหยุดเต้น.. ทุกสิ่งที่เขาคิดมาตั้งแต่เมื่อคืน มันคือเรื่องจริง..เพียงแค่ประโยคไม่กี่ประโยคกลับทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย ห้องนอนเก่าของอี้ชิง..ที่เลอาอ้างว่าทำกุญแจหาย ตอนนี้เลอาจะรู้บ้างมั้ย ว่าเขารู้ว่าเธอโกหก เขาปฏิเสธที่จะนอนห้องเดียวกับเลอา เลือกที่จะออกมานอนข้างนอก เพราะต้องการรู้สิ่งที่สงสัย เขาเจอกุญแจห้องที่เลอาบอกว่ามันหายไป.. ห้องของอี้ชิงที่เลอาอ้าง ว่ามันกลายเป็นห้องเก็บของไปแล้ว..อันที่จริง ภายในห้องทุกอย่างยังเหมือนเดิม ของทุกชิ้นจากความทรงจำเก่าๆยังอยู่ครบ หยากไย้และฝุ่นเกาะสิ่งของภายในห้องเหล่านั้น คงจะเป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีใครได้เข้าไปอีก.. เพียงแค่สิ่งของ เพียงแค่การกระทำ อุปนิสัย ท่าทาง คำพูด แม้มันอาจจะดูเปลี่ยนไปมาก โดยเฉพาะ ‘รูปลักษณ์ภายนอก’ ที่เปลี่ยนไป รูปลักษณ์ที่หลอกเขาและใครต่อใครได้ หลอกจนเขาเชื่อใจ แต่เพราะความสงสัยทำให้เขารู้ถึงความจริง ว่า..
‘
เลอา คือ จาง อี้ชิง’
จากหนุ่มวิศวะ ที่สมองปราดเปรื่องไปเสียทุกด้าน ตอนนี้เขาเหมือนคนที่ถูกล้างสมองใหม่ ..สับสน กระวนกระวาย ยิ่งไปกว่านั้น..ตอนนี้ จาง อี้ชิง คือผู้หญิงไปแล้ว.. เขาไม่ได้รังเกียจหรือต่อต้านอะไร หากแต่เป็นจาง อี้ชิง ไม่ว่าจะเป็นยังไง เขารับได้เสมอ ขอแค่เป็นจาง อี้ชิง.. ตอนนี้สิ่งที่เขารู้สึกผิดกลับมีอยู่มากมาย ไม่ใช่เพียงแค่รู้สึกผิดกับวันนั้นที่ทิ้งอี้ชิงไป..กลับกลายเป็นว่า เขาทำให้จาง อี้ชิงคิดเปลี่ยนตัวเอง เพราะเขาไปมากขนาดนี้ อี้ชิงจะต้องเจ็บไปกี่สิบครั้งที่จะเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเองได้มากจนจำไม่ได้ หนักที่สุดคือ เขาปล่อยให้อี้ชิงอยู่คนเดียวมานานแค่ไหนแล้ว... ไม่อยากคิดเลยว่า แม้แต่เขาเองยังเหงาที่ไม่มีอี้ชิง เขายังมีพ่อและแม่ มีคนอื่นๆให้คบหา แต่ดูอี้ชิงสิ... จะเหงาขนาดไหน อี้ชิงไม่มีเขาก็คงจะเหงามากแล้ว ไม่มีพ่อและแม่หรือว่าใครอยู่เคียงข้างอีก..
‘คริส.. แกมันโง่’
คริสตัดสินใจเดินกลับเข้ามาตัวบ้าน เขาอยากจะรู้ว่า เลอาหรืออี้ชิงคนเก่านั้นยังจะหลอกเขาอยู่รึเปล่า ถ้าเขารู้ความจริงแล้ว..
“อ้าวว พี่คริส ตื่นแล้วหรอค่ะ” สาวน้อยที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำข้าวต้มตอนเช้า หันมาถามเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าของคริสที่กำลังเดินเข้ามา..
“เช้านี้ทำอะไรทานคะ?” คริสพยายามปรับตัวให้ปกติที่สุดแม้ตอนนี้ จิตใจเขาเองจะไม่ค่อยปกติ จะเรียกว่าดีใจที่ได้เจออี้ชิงอีก หรือจะเรียกว่ากลัวก็ได้ กลัวที่อี้ชิงจะเกลียดเขา..
“ข้าวต้มหมูใส่ไข่เฉยๆอ่ะพี่คริส T^T ขอโทษนะคะเลอานึกว่ามีของอยู่ในตู้เย็น พอเปิดดูมันมีแต่หมูกับปลา พี่คริสไม่ชอบปลาก็กินข้าวต้มหมูธรรมดาๆ ไปละกันเนาะ” สาวน้อยร่างบางตอบกลับมาอย่างรู้สึกผิดเขากะจะทำอาหารสูตรเด็ดให้คริสได้ทานแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีของซะงั้น..
..เธอรู้ว่า คริสไม่ชอบกินปลา...
“…” คริสไม่ตอบอะไร.. เขายืนพิงเคาท์เตอร์ อยู่ด้านหลังร่างบาง แผ่นหลังบาง..ที่ตอนนี้มีผมยาวสลวยปกคลุมอยู่ มันอาจจะไม่แปลกถ้าเป็นผู้หญิงปกติ แต่มันแปลกสำหรับคริสที่คนตรงหน้าเป็น อี้ชิง..
แกร๊ก..
“เสร็จแล้วววว~” สิ้นเสียงปิดเตาแก๊สก็เป็นเสียงแห่งความสำเร็จของสาวน้อยที่โห่ร้องออกมา เธอยกหม้อข้าวต้มลงจากเตา ไว้ข้างๆ..
“พะ..พี่คริส ! ” จะว่าผมบ้าก็ได้..แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ ... ร่างบางดูตกใจไม่น้อยกับการกระทำของคนตัวสูง คริสโอบกอดร่างบางจนหลังชิดแนบอก เขาโหยหา จาง อี้ชิงมานาน
จาง อี้ชิง คนรักของเขา..
“ขอโทษ ..” คำพูดเพียงผะแผ่วแนบชิดใบหู เสียงที่ได้ยินแม้จะแผ่วเบาแต่กลับก้องอยู่ในหัว
ขอโทษทำไม?
“ขะ..ขอโทษเลอาทำไมค่ะ? ” ในขณะที่ถามเลอาก็พยายามหันหน้าหาร่างสูงทั้งๆที่อยู่ในอ้อมกอด
“...” เป็นอีกครั้งที่ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของคริส คริสที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา ด้วยความสูงที่มีมากกว่าเลอาหลายเท่า ถึงแม้จะก้มหน้าแต่มันกลับทำให้หน้าผากนั้นติดชิดกันพอดี
..น้ำตา..
‘คริส..กำลังร้องไห้’
“ทำไมต้องโกหกกัน ” แววตาที่เอ่อไปด้วยน้ำใสๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาที่ร้องขอความจริงจากคนมอง แววตาที่โหยหาอดีต โหยหาความอบอุ่น มันฉุดให้หัวใจของร่างเล็กๆตรงหน้าสะอึกไปกับคำถามได้ง่ายๆ
“กะ..โกหก อะไรคะ? พี่คริสเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายหรอ?” ร่างบางยังพยายามจะหลีกเลี่ยงที่จะตอบความจริง เขาแค่รู้สึกกลัว แน่นอน ว่าตอนนี้ความสับสน เริ่มเกาะกินความรู้สึกของเขาทั้งสองแล้ว
“ทำไมไม่บอกกัน”
“ทำไมต้องโกหก”
“ทำไมต้องทำขนาดนี้”
“ไม่รักกันแล้วหรือไง” เป็นร่างสูงที่เงยหน้ามาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็ก ถามคำถามมามากมาย น้ำตาที่ไหลออกมาตอนแรก ตอนนี้มันเริ่มจะไหลไม่หยุดและเหมือนจะมากขึ้นกว่าเดิม คำถามทั้งน้ำตาจากร่างสูง มันทำให้ร่างบางเองก็พลอยจะร้องไห้ไปด้วย..
“ถ้ารักกันอยู่ ทำไมไม่กลับไป”
“อยู่คนเดียวมันมีความสุขหรออี้ชิง” เพียงแค่คำๆเดียว คำว่า
อี้ชิง เสียงที่คุ้นเคย นุ่มนวล จากปากของคนเคยรัก เพียงแค่เอ่ยออกมา น้ำตาที่กลั้นไว้กลับไหลออกมาจนห้ามไม่ได้ อี้ชิงรู้ว่า..ตอนนี้ เขาทำให้...
คริส .. ผิดหวัง
“ตอบสิอี้ชิง ..ตอบ ทำไม ฮึก...” เสียงสะอื้นของทั้งสองที่ดังไปทั่วห้องครัวเล็กๆ ต่างคนต่างรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำ ต่างคนต่างผิดหวัง ..ไม่มีใครพูดหรือตอบอะไรต่อกัน
คริสทรุดตัวลงต่อหน้าอี้ชิง เขายอมอี้ชิงหมดทุกอย่างแล้วจริงๆ เขาปฏิเสธไม่ได้ว่ารักอี้ชิงมาก มากเกินจนไม่กล้าที่จะต่อรองหรือร้องขอให้อี้ชิงรักเขา.. อี้ชิงที่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ บางทีจิตใจของอี้ชิงเองก็คงเปลี่ยนไปได้เช่นกัน..
ความเงียบเข้าปกคลุมร่างทั้งสองที่ได้แต่สะอื้นออกมา...
“ถ้ารักกันจริง..ทำไมไม่กลับมาหาอี๊บ้าง?”
“ถ้ารักกันจริง.. ค..คริสจะทิ้งอี๊ไปทำไม?” ร่างบางสะอื้นหนักกว่าเดิม ทำให้ร่างสูงที่คุกเข่าอยู่ใจสั่นไม่น้อย
“รักกันจริง... คริสจะปล่อยให้อี๊อยู่คนเดียวมั้ย?”
“แล้วถ้าอี๊ ทิ้งคริสบ้าง คริสจะรออี๊แบบนี้บ้างมั้ย?”
“คริสจะยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้เพื่ออี๊มั้ย?”
“คริสจะโง่ รออี๊แบบนี้บ้างรึเปล่า? ฮรึก.. แบบที่อี๊รอคริสอยู่..” เขาคงไม่มีอะไรต้องปกปิดอีกต่อไป..คริสคงจะรู้แล้วว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไร... เขารู้สึกสมเพชตัวเองที่หลอกคริสครั้งแล้วครั้งเล่า..ปิดกั้นตัวเองออกจากตัวเอง .. ทำเหมือนว่า จาง อี้ชิง คนนี้ได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว มันจะเหลือเพียงแค่ เลอา เท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่ .. แต่ทำไมกัน ตอนนี้...เขาอยากกลับไปเป็น จาง อี้ชิง คนนั้น.. คนรักเก่าของคริสอีกสักครั้ง
คำถามที่มาพร้อมน้ำตาที่หนักหน่วง ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคนที่ร้องไห้ไม่หยุดคือ อี้ชิง เพราะคริสเอง กำลังอึ้งกับคำที่อี้ชิงพูดออกมา..ที่ว่า ..อี้ชิงรอคริสอยู่เสมอ..
ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นยืน ประคองใบหน้าหวาน ดวงตาแดงก่ำไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ใบหน้าของจาง อี้ชิงเมื่อดูชัดๆแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ..แม้แต่ตอนนี้คริสก็รู้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด ความรู้สึก และนิสัยที่ขี้แย ของอี้ชิงยังเหมือนเดิม.. ร่างสูงพรมจูบซับน้ำตาข้างแก้มของร่างบางอยู่อยู่นั้น แต่มันยิ่งทำให้อี้ชิงสะอื้นไม่หยุด...
.
.
“จะให้คริสไปเป็นผู้หญิง คงตลกตาย” คริสตอบเป็นเชิงล้อเลียนคำถามของอี้ชิงที่ว่า จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเขามั้ย?
“ฮรึก..ไอ้กันสาดลาดวัดนิสัยเสีย..ฮรืออ ” เป็นอี้ชิง ที่หลุดยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ทั้งสองร่างต่างโผเข้ากอดกันด้วยความโหยหากันและกัน โหยหาความรู้สึกที่ห่างหายมานาน.. เป็นครั้งแรก..ในรอบหลายปี กับรสสัมผัสที่แตกต่าง.. ร่างหนาประคองใบหน้าหวานให้เชิดขึ้นรับจูบจากเขา...จูบที่ไม่เคยได้สัมผัสมานานมากแล้ว จูบที่ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ.. มันก็ดูอบอุ่นเสมอ จากแผ่วเบา อ่อนโยน เป็นรุนแรง เร่าร้อน
“อื้ออออ” ร่างบางพยายามผลัก คริสออกเพราะว่าต้องการอากาศหายใจ แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลง สูดอากาศเข้าเต็มปอด คริสยอมปล่อยลูกแมวตัวน้อยของเขาจากพันธนาการจูบ แต่ยังจูบคลอเคลียใบหน้า และ กกหูร่างบางไม่ขาด..
“งื้อออ คริสอี๊ หิววว ข้าวต้มมันเย็นหมดแล้ว ><” อี้ชิงพยายามดิ้นให้หลุดจากการโลมเล้าของคริสแต่กลับไม่เป็นผล
“คริสก็ หิว นะ อย่าบ่นสิ ” คริสพูดพร้อมกับขบเม้มใบหูของร่างบาง จนตอนนี้ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงจัด
“หิวก็กินสิ ข้าวมันเย็นหมดแล้ว งื้อออ ปล่อยอี๊นะ” อี้ชิงยังพยายามแกะตัวให้ออกจากอ้อมกอดของคริส จนเริ่มเหนื่อยอ่อน
“ปล่อยมันไป..คริสอยากกินอี๊ไม่ใช่กินข้าว” พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย ไม่ดูเลยว่าคนตัวเล็กแทบจะระเบิดตัวเองเพราะความเขิน ในเมื่อไม่ยอม .. ต้องใช้ไม้นี้ !
“คริส หยุด ! ถ้าคริสไม่ปล่อย อี๊จะหนีคริสอีกแน่” อี้ชิงขึ้นเสียงใส่คริส ทำให้คริสกระตุกไปเล็กน้อย และมันก็ได้ผล..เพียงเพราะคริสไม่อยากเสียงอี้ชิงไปอีก..
“โอเคๆ ก็ได้ๆ กินก็กิน แต่คริสไม่กินนะ อี๊กินเถอะ” เมื่อพูดจบคริสก็ปล่อยอี้ชิง แล้วเดินออกไปจากห้องครัว ปล่อยให้อี้ชิงงงกับการกระทำของคริสเป็นไก่ตาแตก
“ห้ะ? ตะไมอ่ะ มากินนะคริส อี๊ทำให้คริสนะ”อี้ชิงตะโกนไล่หลังไป..อะไรกันนี่เขาอุตส่าห์ตื่นมาทำแต่เช้า มาปฏิเสธกันแบบนี้หรอ?
“อี๊กินเลย เร็วๆนะ คริสรอกินอี๊อยู่ คริสไปอาบน้ำก่อน..”ร่างสูงตะโกนตอบมาจากชั้นสองที่กำลังเดินไปอาบน้ำ
“กินบ้าอะไรละคริส ! -//////- ” ตอนนี้เหลือเพียงอี้ชิงที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเท่านั้นที่ต้องจัดการอาหารเช้าของตัวเองคนเดียว..ในเมื่ออีกคนไม่คิดจะกิน
20 นาที ผ่านไป..
อี้ชิงกำลังล้างจานและอุปกรณ์ทำอาหารอยู่ในครัว.. ในขณะที่คริสเองก็อาบน้ำเสร็จแล้ว..
“อี้ชิงงง ~มาเร็วเบบี๋” คริสวิ่งลงมาจากชั้นสอง ทั้งๆที่ยังนุ่งผ้าขนหนู
“คริสทำอะไร ! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าเล่า -///-“ จากตอนแรกที่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้ว ตอนนี้อี้ชิงต้องกลับมาหน้าแดงขั้นรุนแรงอี้ครั้ง...
“อี้ชิงครับ..ขึ้นไปข้างบนกัน เย็นกว่าเร็วๆ” คริสพยายามฉุดอี้ชิงออกจางซิงค์ล้างจาน แต่แฟนของเขานี่ดื้อเหลือเกินจริงๆ
“ไม่ไปปปป ปล่อยยนะ คริสสสสสสสสสสส” ในเมื่อให้เดินไปด้วยดีๆไม่ได้คริสเลยจัดการอุ้มคนตัวเล็กขึ้นบ่า
“ไม่เอา อย่าดื้อ คริสจะไม่ทนแล้ว ! เข้าใจนะ แต่เอ๊ะ..” จู่ๆ คริสก็หยุดเดินไปซะอย่างนั้น อี้ชิงก็พยายามดิ้นให้หลุด..แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ คริสจับอี้ชิงลงแต่ยังไม่ปล่อย ยังคงจับไหล่ให้หันหน้าเผชิญกับคริส - - แล้วคริสก็พูดคำคำนึงออกมา...
“อี้ชิงครับ..เป็นผู้หญิงขนาดนี้แล้ว..แสดงว่า....” คริสยิ้มเจ้าเลห์ออกมา มันทำให้อี้ชิงอายไม่น้อยเลยที่ถูกถามกับคำถามแบบนี้
“จะบ้าหรอคริส...! O////O ไอ้โรคจิตต เห้ยย ปล่อยนะ” ยังไม่ทันที่อี้ชิงจะได้ตั้งตัว คริสก็แบกอี้ชิงขึ้นไปบนห้องทันที แถมยังทิ้งท้ายไว้ด้วยคำถามที่น่าอับอาย -////-
“มาลองกันหน่อยเนาะ..ว่าข้างหน้ากับข้างหลัง อันไหนรู้สึกดีกว่ากัน หึๆ..”
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค คริสสสสสสสสสสส ไอ่โรคจิต T^T
The End…
“อี๊..คริสถามจริง หมอที่ไหนทำให้เนี่ย? เก่งโคตรๆ คือแบบ ดีโคตร คริสจะไปกราบ”
“คริสสสสสสสสสสสส T//////T “
จบตำนาน..ชะนีอี้ชิง...
เย่ๆๆๆๆๆ จบแล้วววววว ติชมด้วยนะะะะะ แนะนำชื่อเรื่องให้ด้วยก็ดี 555555555 ขอบคุณนะคะที่รอและตามอ่านจนจบ ขอบคุณค่ะ -/\-
